oktober 2015 (part 3 / 3)

Na de chemo volgde al snel de bestraling, waar je bij de chemo om de 4 weken moest gaan was het nu tijd voor een dagelijkse uitstap naar het ziekenhuis, 6 weken lang. Die geur daar, ik denk dat er weinig zaken zijn waar ik meer op moet walgen dan dit! Elke behandeling was een andere verdieping en toch overal diezelfde geur herkennen…

De bestraling was een andere soort behandeling. Fysiek minder zwaar hoe ik het me nog herinner, mentaal een nog moeilijkere periode. Mama speelde met angsten: komt dit ooit nog terug, ga ik nog de oude worden, ga ik me ooit nog vrouwelijk voelen.. De rest zat bij haar in haar hoofd en ze praatte wel maar ik denk niet dat ze alles met ons wilden delen. Mama was altijd de sterke, nu niet langer.

Na de bestraling denkt iedereen, nu is de behandeling afgelopen en alles is snel weer in orde. Ook wij dachten thuis zo, of we hoopten het toch. Alleen bleek de kanker niet alleen lichamelijk mama helemaal onder gehad te hebben, maar ook mentaal was het niet langer draagbaar. Ze besliste toen om zichzelf te laten opnemen op een psychiatrische afdeling, mijn moeder kon gewoon met zichzelf geen weg vinden om verder te gaan. Hier heeft ze enkele weken doorgebracht, elke moment dat het mocht ben ik proberen op bezoek te gaan. Je denkt dan: mama is daar goed, maar toch kun je het nooit loslaten. Eigenlijk was dit nog de vermoeiendste periode van allemaal. Overdag werken, naar mama en dan laat thuiskomen en eigenlijk niks meer willen doen maar toch nog voorbereidingen maken, eten koken (hoe vaak gewoon brood/cornflakes of ik elders ben gaan eten) en op naar de volgende dag! Gelukkig heb ik de liefste familie / vriendinnen / collega’s en had ik toen ook een hele lieve vriend die er vaak voor gezorgd hebben dat ik mezelf hierin niet verloor.

Toen ze eens hier uit was, was het grote vakantie. Deze tijd is ze dan thuis geweest en proberen de draad terug op te pakken. In september was er de laatste tegenslag, mama werd opgenomen op spoed met een veel te hoge hartslag en zou enkele weken later een ablatie moeten ondergaan. Dan gaan ze in het hart kijken of er een teveel aan weefsel is en ze dit kunnen wegbranden. 

Dit alles is ongeveer precies nu een half jaar geleden afgelopen. Het leven gaat verder, het gaat beter, het loopt maar het is nog altijd niet zoals vroeger. En ik denk ook niet dat dit ooit nog terug gaat komen. Mijn mama is nog steeds dagopnames aan het volgen. Overdag naar verschillende therapieën en bezigheden. Op avonden, woensdagen en in het weekend thuis. Het is soms nog moeilijk om de dagen gevuld te krijgen, en er zijn slechte dagen. Maar het positieve is dat er al lang niet meer zo een slechte dag is geweest als in die tijd van oktober 2015 – mei 2016. Om de zoveel maanden zijn er nog controleonderzoeken maar de laatste 2 zijn goed geweest dus dat is enkel positief! Mama heeft weer mooie haren, ze lacht weer, ze kan weer ruzie maken met ons en dat lijkt negatief maar het feit dat ze hier de energie in wil steken is geweldig :), ze doet weer meer dingen en plant haar dagen. Sinds kort is ze weer bezig met het bekijken van een reconstructie en ook dit is gewoon super goed om verder te gaan!

Hoe voelde ik mezelf in al dit? Ik denk dat ik door dit neer te pennen voor het eerst heb kunnen schrijven hoe ik deze tijd ervaren heb. Moesten mijn zus en broer hun verhaal vertellen zou het waarschijnlijk anders zijn omdat iedereen het ook anders ervaren heeft. Er zijn momenten geweest dat wel elkaar zo hard steunde en elkaar recht hielden. Er zijn ook momenten geweest dat we zelf allemaal erdoor zaten en niet meer de energie hadden om er ook nog voor de ander te zijn. Het laatste anderhalf jaar heeft zo enorm veel energie gevraagd en ik heb elke deeltje ervan zo graag gegeven! Voor iemand waar je van houdt doe je dat zelfs zonder erbij na te denken, zonder dit te zien als een moeite. Maar je soms voel je toch wel, en nu is het moment gekomen om aan mezelf te denken. Klinkt misschien egoïstisch, maar je mag jezelf ook niet verliezen. En nu mama stilaan weer zelf haar leven op de rails heeft is dit stuk ook wel makkelijker.

Ze zeggen wel, het is maar gewoon een borst wat je verliest… En ik wil het ook helemaal niet laten lijken alsof het enige wat je verliest een borst is, of dat dit het belangrijkste is. Maar ik weet wel dat die borst die mama verloren heeft, ook een deel van haar leven, haar karakter en haar zijn heeft meegenomen en ik hoop oprecht dat ze dit ooit kan terugvinden of hier mee kan leven.

Mama, ik ben zo enorm fier op u! Vanbinnen zijt ge nog altijd die sterke vrouw die er altijd voor iedereen is, vanbuiten zijt ge nog altijd diezelfde prachtige vrouw ! ❤

 

oktober 2015 (part 2 / 3)

De dag van de operatie zelf kan ik me helemaal niet meer herinneren.. Gewoon een waas. Ik ben waarschijnlijk naar het ziekenhuis gegaan, heb angsten uitgestaan, een paar weesgegroetjes gebeden en veel tranen gelaten. Wat ik wel nog weet is dat mijn moeder een verschrikkelijke pijn had in haar borst, deze was natuurlijk weg maar die expander deed haar geen deugd. Het spijtige is dat deze expander haar nooit deugd zou doen…

Na de borstamputatie zou mijn moeder niet stoppen met pijn krijgen. De expander zat verkeerd en bleef haar kwellen.. Ik weet nog toen ik meeging naar de dokter en hij 2/3 volle spuiten blauwe vloeistof gemengd met bloed vanuit mijn moeder haar borst haalde, VAN WAAR KAN DIT ZELFS KOMEN? Rond dezelfde tijd kregen we ook te horen dat het gezwel onderzocht was na de operatie, dit vieze monster bleek kwaadaardiger dan gedacht. Zowel chemo als bestraling zou nodig zijn. Later zou hier nog herceptine bijkomen (bij mijn moeder hechtten de eiwitten van het gezwel zich extra snel aan lichaamscellen waardoor de kankercellen sneller konden groeien, herceptine moet deze groei tegengaan).

De dag dat de poortkatheter geplaatst moest worden om de chemo te kunnen toedienen werd er ook beslist in één keer de expander te verwijderen. Al die pijn en doktersbezoekjes voor niets. De expander zou niet gebruikt kunnen worden en er enkel voor zorgen dat de chemo verhinderd zou worden, zonde. De kans om op een “snelle” manier een nieuwe borst te krijgen verloren. Door deze extra ingreep zou het litteken van de amputatie opnieuw geopend moeten worden en opnieuw moeten genezen.

Niet veel later kreeg mijn moeder haar eerste chemo. Bij chemo denk je natuurlijk meteen aan ziek worden, moe zijn, maar ook aan je haar verliezen. Gek genoeg gebeurde dit laatste niet meteen, pas na enkele weken was het echt zover. Ik weet nog toen ik met mama ging kijken voor een pruik. Ergens lachwekkend om mama steeds nieuwe kapsels te zien passen, ik zei nog om te lachen: doe eens gek en neem iets volledig anders! Het lachen zou snel weg zijn als het moment er kwam dat ze deze echt zou moeten dragen. Mama vond het moeilijk om de juiste pruik te vinden en zou gedurende de hele periode dat ze deze moest dragen ook nooit tevreden zijn met haar “nieuwe haar”.

En het is niet eens zo dat je plots opstaat en je bent al je haar kwijt. Nee, je moet nog zelf het lef hebben om je haar af te scheren/ laten af te scheren omdat je gewoon flokken verliest. Dit was misschien wel het moment van de ommekeer. Mijn broer en moeder gingen samen haar pruik halen want deze was af, ik zou thuisblijven want had nog schoolwerk. Mijn broer en ik waren aan het sms’n en plots kreeg ik de sms dat ze mama haar haar nu zouden afscheren. Uit het niets, totaal onverwacht. Tranen met tuiten heb ik gejankt achter mijn computer, hoe stom het ook klinkt. Ik had er geen afscheid van kunnen nemen en er zou een andere mama thuiskomen.

Al snel ging het bergaf, zowel lichamelijk als emotioneel. De chemo maakte mama letterlijk kapot, elke bijwerking die je kon hebben was aanwezig. Je hoorde verhalen van mensen die enkele dagen ziek waren van de chemo en dan verder konden met hun normale leven. Awel,  mama was zeker niet 1 van hen. 6 chemobeurten lang was het hel in, hel uit, jammer genoeg konden we dit ook zeggen van het ziekenhuis. Spoed hebben we meermaals kunnen bezoeken. Wat hebben we in die tijd gevochten tegen de bacteriën, handgellekes werden mijn beste vriend en andere vrienden konden beter uit de buurt blijven om zeker geen ziektes door te geven! Bij mijn verjaardag in november was ik een weekend weg. Ik kwam terug op mijn verjaardag zelf en merkte al snel dat het niet goed zat, er mocht geen bezoek komen want mijn moeder haar bloed was niet goed en ze was te vatbaar voor ziektekiemen. Januari 2016 was echt wel het dieptepunt. Mama haar bloedwaarden waren zo laag dat ze meerdere dagen opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Op bezoek gaan betekende een masker opzetten, pak aandoen en handschoenen dragen. Was je zelf ziek? Pech, dan kon je terugkeren.

Ik zag mijn moeder ook steeds ongelukkiger worden, ze kon niet leven met het feit dat ze zowel een borst als haar haar verloren was. Ze was haar vrouwelijkheid kwijt. Zoveel mensen die zeggen het is maar een borst… Was het maar gewoon een borst ja, het zou alles zoveel makkelijker maken! We zagen haar stilletjes aan verder wegzakken en niets kunnen doen, zo machteloos staan. Je denkt wel we gaan hier samen voor, en je steunt elkaar zoveel je kan. Maar uiteindelijk kan je geen enkele last overnemen.

 

oktober 2015 (part 1 / 3)

Het was een dag zoals een ander…

Ik kwam terug van school, maakte het eten, babbelde wat met mijn moeder en de dag vloog voorbij. Later zou blijken dat het toch niet zomaar eentje was als een ander. Het was al wat later in de namiddag toen mijn moeder plots telefoon kreeg van mijn zus, ze moest dringend de dokter bellen want hij moest haar iets vertellen. Je weet direct van: ok dit is niet goed. Mijn moeder belt de dokter en krijgt te horen dat ze bij een mammografie een knobbeltje gevonden hebben in de borst.  Elke vrouw vanaf 50 jaar krijgt de kans om dit om de 2jaar gratis te laten testen. -Hoe dankbaar ik nu ben dat mijn moeder dit gedaan heeft. –

Natuurlijk denk je positief, ze hebben IETS gevonden.. Het kan nog alle kanten uitgaan, wie weet is het zelfs wel goedaardig. Positief denken is hetgene wat we thuis allemaal probeerden vol te houden. We konden het samen wel aan.

Jammer genoeg weet je enkele dagen later al dat je die hoop mag opgeven. Het kleine monster in mijn moeders borst heeft wel degelijk een naam gekregen. Kanker is ons huis binnengeslopen, zo onverwacht maar o zo stevig. Als snel draait het leven nog maar om 1 ding: mama moet beter worden en dat is het enige wat telt.

De dagen die volgen op dit verschrikkelijke nieuws lijken wel voorbij gevlogen, alsof ik me enkel nog flarden kan herinneren van wat er toen gebeurd is. Mama moest van het ene onderzoek naar het andere, testje na testje, spanning na spanning. Iedere keer opnieuw was het met een bang hart afwachten wat we te weten zouden komen. En ik kan je zeggen… we wisten verdomd weinig! Je hoopt iedere keer dat ze je gaan zeggen, dit is de situatie, dit gaan we eraan doen en zo gaat het verlopen. Maar geen enkele keer kregen we het antwoord of de informatie die je een goed gevoel kon geven. Elke keer weer die teleurstelling. Al snel werd het ook duidelijk dat het er steeds minder goed uitzag.

De eerste informatie die we kregen was dat mijn moeder een klein gezwel had, het zou een borstsparende operatie kunnen zijn. Je zou amper zien dat mijn moeder ziek was, geweldig toch! Alleen kwam niet veel later het nieuws dat ze bij de eerste onderzoeken niet alles gezien hadden, het gezwel was groter dan gedacht en een borst amputatie zou onvermijdelijk zijn. Daar komt die slag van de moker.. van onzichtbaar naar het verliezen van een borst. Dit nieuws kregen we enkele dagen voor de operatie zelf, als ik me niet vergis kreeg ze dit zelfs te horen op de dag van haar verjaardag, een echt feest zullen we dus wel niet gevierd hebben.

En dan gaat het ZO snel.. je hoort dat je een borst gaat verliezen en die dag zelf moet je nog op bezoek gaan bij de plastische chirurg! Zij geven je enkele opties om eventueel meteen voor een borstreconstructie te gaan. Je hebt 2 weken eerder gehoord dat je een gezwel hebt, enkele dagen eerder dat het kanker is en nu moet je plots gaan kiezen op welke manier je je borst terug wilt terwijl je zelfs nog niet eens fatsoenlijk beseft dat je deze gaat verliezen. Ik kan me zelfs niet inbeelden hoe mijn moeder deze dagen doormaakt heeft. Laat staan welke gevoelens zij doormaakt heeft! 1 dag, zoveel tijd had ze om deze keuze te maken, en dan moest ze weten hoe ze het verder wou. Ze heeft uiteindelijk ervoor gekozen om een expander te laten plaatsen, dit was een soort van zakje dat ze in de plaats van de borst zouden plaatsen. Dit zakje kon gevuld worden met water waardoor de huid van de borst op een rustige manier uitgetrokken kon worden en zo later een prothese geplaatst kon worden.

Hier wil ik toch vooral even vermelden hoe ONGELOOFLIJK sterk mijn mama in deze periode is geweest. Zoveel tegenslagen en dan nog die kracht kunnen tonen die jij toen toonde, mama ge maakt mij zo trots! Elke keer opnieuw was het vooruit kijken, alles zou goed komen, ze zou vechten en ze zou hieruit komen!

 

En zo begint het…

Dit is mijn eerste bericht, en het is eigenlijk super vreemd om hieraan te beginnen! Wat wil ik vertellen, wat wil ik delen met jullie maar vooral hoe ga ik alles op papier zetten wat ik eigenlijk een beetje wil verliezen?

Ik heb zoveel leuke dingen om te vertellen en verhalen om te vertellen, maar toch is niet alles rozengeur en mannenschijn. De laatste jaren/ maanden waren zwaar, maar hierover kom je later wel meer te weten. Verwacht je dus maar aan een mix van lekkere luchtige verhalen / gebeurtenissen en dingen die ik liever zou vergeten maar eerst eens moet neerschrijven voor ze mijn gedachten mogen verlaten 🙂